Kayıp Defter

ahmet bozkuş

Bize öğretilen düşmanlıkların, kavgaların, kinlerin prangasından ayaklarımızı kurtarmamız için kalemini bir anahtar gibi kullanmaya çalışıyordu.

Husumetler, aşklar, kavgalar, nefretler, yas yerleri, halaylar, atılan göbekler, dökülen gözyaşları… Tefeciye kazandırıyor daima. Yürüdüğümüz

Gülmek de hiç hoş karşılanmıyormuş. Mutluluk bir bulaşıcı hastalık olarak kabul ediliyor, mutlu insanlar dağlarda,

Dönsem sılam karanlık Gitsem yolum uçurum Durduğum yerde ha bire Gök düşüyor üstüme

Birbirlerinin dilini bilmeyen sarışın küçük bir kız ve soluk benizli ihtiyar hem turne yaparlar hem

Asıldı küreklere… Zaten gittiği yönde saatler de başkaydı. Yürüyebildiği halde topraktan korkmak, yüzemediği halde suya güvenmek.

Belki terk ettiği şehirde de bütün kötü ihtimallerin içinde hala bir ümit vardı, orada kalsa

Görücü usulüyle evlenmişlerdi. İlk kez, duvağını açtığında görmüştü yüzünü karısının. Bu kadar güzel bir yüz