Yalnız Ağaç Bahçesi

ahmet bozkuş

Ağaçların yapraklarında yabancı yelin fısıltıları gezindi birkaç gece boyunca. Gündüzleri yine eskisi gibiydiler, dostça davrandılar

Ağaçları süslemeyi, camları ışıklandırmayı seven çocuklar kulaklarını kapattılar bir anda. Belki de yılda bir kez

Artık doğum günümü kutlamıyorum. Yakınımdaki insanlar hatırlamasalar bile umursamıyorum. O günün geçip gitmesini bekliyorum. Saate

Saçın tarumar olmuş ellerinde rüzgarın Var mısın beni saran şu bahar kokusunda Bir kuşun dermansız yükseklik korkusunda Saçın kalsın

Ne de iyi etmişiz gülerken yüzümüz Bakarak birbirimize O an hatıra kalmış bizden kendimize Hep böyle hatırlarız, neşeli,

Ve yüreklerini memleketlerinde bırakıp bir meçhule doğru acı bir yolculuğa çıkıyorlardı. Binlerce kader arkadaşının ayak

Solgun bir ağaç gördü, aynaya bakmış gibi. Uçamayan bir kuş, kimliğini çalmış. Kuru bir nehir, ta kendisiymiş. Yalanmış,

Oysa peşine düşülmesi gereken şey vapurlar değil kuşlardı. İnsanların lütfedeceği simit parçalarına kuşlar muhtaç olacağına,